හර්ෂිණී පුෂ්පමාලා ආරච්චිගේ ලියයි. ෴
‘‘මහින්දට වඩා මං කැමතියි ගෝඨාභයට’’
‘‘ඇයි ඒ ?’’
‘‘එයා දේශපාලකයෙක් නො වෙන නිසා.’’
‘‘මම නං කැමති නෑ. සුදු වෑන්වලින් මිනිස්සු උස්සලා මරල දාන කාලයක් ආයෙ උදාවෙනවට මම නං කැමති නෑ.’’
‘‘හැබැයි එහෙම අතුරුදහන් වුණු කවුරුත් අහිංසක අය නෙවෙයි. රස්තියාදුකාරයො මැරයො’’
‘‘එහෙම අයට වුණත් දඬුවම් කරන ක‍්‍රමවේදයක් තියෙනවනෙ ශිෂ්ට සම්පන්න රටක. විරුද්ධ මත දරන්නා හැම විට ම රස්තියාදුකාරයෙක් මැරයෙක් විදියට දකින එක වැරදි නැද්ද?’’
ඒ ජනාධිපතිවරණයට පෙර කන්තෝරුවෙ සිදු වූ කතාබහකි. ඔවුන්ගෙන් බහුතරය උපාධිධාරිහු ය.
‘‘මාලිමාවෙ ප‍්‍රතිපත්ති ප‍්‍රකාශනය හොඳයි.’’
‘‘ඒක ඇත්ත. ඒත් දීලා වැඩක් නෑ. ඒගොල්ලන්ට දිනන්න බෑනෙ.’’
‘‘දිනන්න කතිර ඕන. හැම කෙනා ම එහෙම හිතලා ඡන්දය නො දී හිටිය ම ඒ අයට දිනන්න බෑ තමයි. ’’
මේ කන්තෝරුවේත් ඉන් පිටත තැන් කිහිපයකදීමත් සිදුවුණු සහ කණ වැකුණු කතාවකි.
ප‍්‍රතිපත්ති ප‍්‍රකාශනය දෙස බලා ඡුන්දය දීමේ හුරුවක් මෙරට වැස්සන්ට නැත. එමෙන් ම ජයග‍්‍රහණයෙන් පසු ප‍්‍රතිපත්ති ප‍්‍රකාශන ක‍්‍රියාත්මක කිරීමේ පුරුද්දක් දේශපාලකයන්ට ද නැත.
ආයෙමත් දවසක විධායක ශ්‍රේණියේ නිලධාරියෙක් විස්සෝප වූයේ ඝෝඨාභය රාජපක්ෂගෙ පුරවැසිභාවය පිළිබඳ ලේඛන අස්ථානගත ව ඇති බව කියමිනි.
‘‘ලේඛන නං මොනවද තාජුදීන්ගෙ ශරීර කොටසුත් අස්ථානගත වෙච්ච එකේ.’’
‘‘තාජුදීන් කවුද? එයාගෙ ඇති වටිනාකම මොකක්ද? ඒ වගේ ද ඝෝඨාභය.’’
රටක යහ පැවැත්ම තීන්දුවන්නේ මානව ගෞරවයත් මිනිස් නිදහසත් තහවුරු වීම මත ය. තම මතය වෙනුවෙනුවෙන් අන්තවාදි ව අනෙකාගෙ ප‍්‍රාණය නිරුද්ධ කිරීම පිළිබඳ කම්පනයක් නො නැගෙන තරමට මිනිස් සිත අධම වන්නේ මන්දැයි නො දනිමි. එමෙන් ම එවැනි අහිමි වීමක් තමන් හට සිදුවුවහොත් ඒ අහිමිවීමත් එලෙසින් ම යුක්ති සහගත කරන්නේදැයි ද නො දනිමි.
ජනාධිපතිවරණයේ ප‍්‍රතිඵල කියා අවසන් වුණු ඉරිදා දින සවස, නගරයේ තැනක එක් රැුස් වූ ගැහැනු සහ මිනිස්සු පොදියක් රතිඤ්ඤා දල්වති. විශාල ශබ්දයක් සහිත තුන්හුලස් රතිඤ්ඤා හඬ දරා ගන්නට අපහසු ඇතැමෙක් ඇඟිලි ගසා සිය දෙකන් වසා ගනිති. එහෙත් ඔවුන්ගේ මුව සිනා නංවයි. මිනිත්තු පහළොවකටත් වැඩි වේලාවක් සිදු කරන ලද රතිඤ්ඤා දැල්වීමෙන් අනතුරු ව ඔවුහු ‘‘හූ‘‘ හඬ නඟන්නට වූහ. මිනිත්තු දහයකට ආසන්න කාලයක් පැවති ‘‘හූවෙන් ’ අනතුරු ව ඔවුහු විසිර යන්නට සූදානම් වූහ.
ඒ බහුතරය සතුට බෙදා ගත් හැටි ය.
ඊට පසු දින මහමඟ ඉදෙන කිරිබත් මුට්ටි ය.
ඒ ජනාධිපතිවරයා දිවුරුම් දෙන අවස්ථාව ය. කන්තෝරුවේ බහුතර දෑස් රූප පෙට්ටිය මත ය. දිවුරුමෙන් අනතුරුව හෙතෙම ජනතාව අමතයි.
‘‘ සිංහල ජනතාවගේ ඡන්දයෙන් පමණක් ජනාධිපතිවරණය ජයගත හැකි බව මා දැන සිටියා.’’
රූප පෙට්ටියට මුහුණ ඔබගෙන සිටින්නෝ ප‍්‍රිතියෙන් අත්පොළසන් දෙති.
තමන් උපන්නේ දකුණේ සිංහල බෞද්ධ පවුලක බවත් උගත්තේ බෞද්ධ පාසලක බවත් කියනා විට යළි යළිත් අත්පොළසන් දෙන ඔවුන්ගේ දෑස් දිලිසෙයි.
රටක නායකයකු නො කළ යුතු, ජාතින් බෙදා වෙන්කොට සිදු කරන ලද සියුම් තර්ජනය බහුතර සිත් මහත් ලාලසාවෙන් වැළඳ ගනියි. ජනතාව තුළ රජයන අදහස පාලකයා වෙතින් මනා කොට පිළිබිඹු වෙයි.
‘‘ ජාතිවාදය කියන්නෙ විසක්. මේ පණගහලා එන්නෙ ඒ විස.’’
බහුතරයෙන් මිදී පසෙකට වූ කෙනෙක් තවෙකෙකුගේ කනට මුමුනයි.
දින කිහිපයකට පසු රාජකාරිමය අවශ්‍යතාවකට කන්තෝරුවට ගොඩවන මිනිසෙකි. ඒ ඉටු කළ නො හැකි ඉල්ලීමකි.
‘‘දැන් තියෙන්නෙ අලුත් ආණ්ඩුවක්....’‘
ඔහුගේ හඩ තර්ජනාත්මක ය.
ආණ්ඩු වෙනස්වූවාට රජයේ රෙගුගලාසි අණපනත් වෙනස් වී නැත. නීතිය කුමක් වුවත් තම අවශ්‍යතාව ඉටු කර දිය යුතු බව ඒ බහුතරය අදහතිි.
බ්‍රෙෂ්ට්ගේ වැකිය නිබොරු ය. අමන ජනතාවක් කිසි දිනෙක නිවැරදි නායකයන් තෝරා ගන්නේ නැත.
